أَمَرَهُ بِتَقْوَى اَللَّهِ وَ إِیْثَارِ طَاعَتِهِ وَ اِتِّبَاعِ مَا أَمَرَ بِهِ فِی كِتَابِهِ مِنْ فَرَائِضِهِ وَ سُنَنِهِ اَلَّتِی لاَ یَسْعَدُ أَحَدٌ إِلاَّ بِاتِّبَاعِهَا وَ لاَ یَشْقَى إِلاَّ مَعَ جُحُودِهَا وَ إِضَاعَتِهَا وَ أَنْ یَنْصُرَ اَللَّهَ سُبْحَانَهُ بِقَلْبِهِ وَ یَدِهِ وَ لِسَانِهِ فَإِنَّهُ جَلَّ اِسْمُهُ قَدْ تَكَفَّلَ بِنَصْرِ مَنْ نَصَرَهُ وَ إِعْزَازِ مَنْ أَعَزَّهُ وَ أَمَرَهُ أَنْ یَكْسِرَ نَفْسَهُ مِنَ اَلشَّهَوَاتِ وَ یَزَعَهَا عِنْدَ اَلْجَمَحَاتِ فَإِنَّ اَلنَّفْسَ أَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ مَا رَحِمَ اَللَّهُ
او را به ترس از خدا و برگزیدن طاعت او بر دیگر كارها و پیروی از هر چه در كتاب خود بدان فرمان داده، از واجبات و سنت هایی كه كس به سعادت نرسد مگر به پیروی از آن ها، و به شقاوت نیفتد، مگر به انكار آن ها و ضایع گذاشتن آن ها. و باید كه خدای سبحان را یاری نماید به دل و دست و زبان خود، كه خدای جل اسمه، یاری كردن هر كس را كه یاریش كند و عزیز داشتن هر كس را كه عزیزش دارد بر عهده گرفته است و او را فرمان می دهد كه زمام نفس خویش در برابر شهوت ها به دست گیرد و از سركشی هایش باز دارد، زیرا نفس همواره به بدی فرمان دهد، مگر آنكه خداوند رحمت آورد.