در زشتی طمع

1) أَزْرىٰ بِنَفْسِهِ مَنِ ٱسْتَشْعَرَ ٱلطَّمَعَ، وَ رَضِىَ بِالذُّلِّ مَنْ كَشَفَ ضُرَّهُ، وَ هٰانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهٰا لِسانَهُ.(حکمت2)

آن كه طمع را شعار ساخت شخصيّت خود را باخت، و آن‌كس كه سفرة دل نزد هركس بگشاد به خفّت و خوارى خود رضايت داد، و هركس كه زبانش فرمانرواى او باشد ارزش خود از دست خواهد داد.